- زرفشان کردن (چَ جُ تَ)
زرفشانی. زر بخشیدن. عمل زرفشان:
کنم بر درم ریز خود زرفشان
کنم سرکشی لیک با سرکشان.
نظامی
کنم بر درم ریز خود زرفشان
کنم سرکشی لیک با سرکشان.
نظامی
معنی زرفشان کردن - جستجوی لغت در جدول جو
پیشنهاد واژه بر اساس جستجوی شما
(چَ / چِ شُ دَ)
لغت نامه دهخدا
زرافشان فرمودن. نثار کردن زر میان مردم. پاشیدن سکه های زرین میان مردم. بخشیدن زر بمردم شادی را، چنانکه در عروسی های بزرگان کنند: از اول دهلیز و آستانه تا به موضع منزل عروس بر مهد زرافشان می کردند. (تاریخ طبرستان)
(سَ/ سِ دَ)
لغت نامه دهخدا
گل پاشان کردن. گل پراکندن. گل ریختن:
خوش باشد در بساره ها می خوردن
وز بام بساره ها گلفشان کردن.
(از فرهنگ اسدی).
رجوع به گل افشان کردن شود
خوش باشد در بساره ها می خوردن
وز بام بساره ها گلفشان کردن.
(از فرهنگ اسدی).
رجوع به گل افشان کردن شود
(چَ / چِ کَ دَ)
لغت نامه دهخدا
زرافشان کردن:
نخستش خواند باید با صد امید
زرافشانی بر او کردن چو خورشید.
نظامی
نخستش خواند باید با صد امید
زرافشانی بر او کردن چو خورشید.
نظامی
(پَ / پِ کَ دَ)
لغت نامه دهخدا
نورانی کردن. تاباندن. روشن کردن. زدودن تیرگی و تابناک کردن:
کنون باتو آیم به درگاه اوی
درخشان کنم تیره گون ماه اوی.
فردوسی.
بدو گفت خسرو که با رنج تو
درخشان کنم زین سخن گنج تو.
فردوسی.
چوپیدا شود کژی و کاستی
درخشان کنم پیش تو راستی.
فردوسی.
سواری فرستم به نزدیک تو
درخشان کنم رای تاریک تو.
فردوسی.
چو اینها فرستد به نزدیک من
درخشان کند جان تاریک من.
فردوسی.
بدین کس فرستم به نزدیک اوی
درخشان کنم رای تاریک اوی.
فردوسی.
چو جفت من آید به نزدیک تو
درخشان کند رای تاریک تو.
فردوسی.
تمرغ، درخشان و لغزان کردن اندام را. (از منتهی الارب)
کنون باتو آیم به درگاه اوی
درخشان کنم تیره گون ماه اوی.
فردوسی.
بدو گفت خسرو که با رنج تو
درخشان کنم زین سخن گنج تو.
فردوسی.
چوپیدا شود کژی و کاستی
درخشان کنم پیش تو راستی.
فردوسی.
سواری فرستم به نزدیک تو
درخشان کنم رای تاریک تو.
فردوسی.
چو اینها فرستد به نزدیک من
درخشان کند جان تاریک من.
فردوسی.
بدین کس فرستم به نزدیک اوی
درخشان کنم رای تاریک اوی.
فردوسی.
چو جفت من آید به نزدیک تو
درخشان کند رای تاریک تو.
فردوسی.
تمرغ، درخشان و لغزان کردن اندام را. (از منتهی الارب)
(حُ رَ / رِ کَ دَ)
لغت نامه دهخدا
سر انداختن. قطع کردن و جدا کردن سر:
برآریم گرد از کمینگاهشان
سرافشان کنیم از بر ماهشان.
فردوسی.
سپه را همه دل خروشان کنیم
به آوردگه بر سرافشان کنیم.
فردوسی
برآریم گرد از کمینگاهشان
سرافشان کنیم از بر ماهشان.
فردوسی.
سپه را همه دل خروشان کنیم
به آوردگه بر سرافشان کنیم.
فردوسی
پراکندن. متفرق کردن. متشتت و تار و مار کردن. ثرّ. ثرثره. طحطحه. صعصعه: درویش مر آن نقد و جنس را به اندک زمان بخورد و پریشان کرد و بازآمد. (گلستان). چون گرد آمدن خلق موجب پادشاهی است تو چرا خلق را پریشان میکنی. (گلستان) ، افشاندن. پراکندن (دانه) : تا دانه پریشان نکنی خرمن برنگیری. (گلستان).
- پریشان کردن موی یا زلف، از هم باز کردن تارهای آن:
پریشان کرده ای زلف دو تار را.
، گوراندن. آشفتن. آلفتن. آشفته و آلفته ساختن
- پریشان کردن موی یا زلف، از هم باز کردن تارهای آن:
پریشان کرده ای زلف دو تار را.
، گوراندن. آشفتن. آلفتن. آشفته و آلفته ساختن
(مُ وَ دَ)
لغت نامه دهخدا
پراکنده کردن. متفرق ساختن:
برزم آسمان را خروشان کند
چو بزم آیدش گوهر افشان کند.
فردوسی.
خم آرد ز بالای او سروبن
در افشان کند چون سراید سخن.
فردوسی.
تا که شاخ افشان کند هر لحظه باد
بر سرت دایم بریزد نقل و زاد.
مولوی.
- سرافشان کردن، کنایه است از کشتن:
کنون خاک را از تو جوشان کنم
برآوردگه بر سرافشان کنم.
فردوسی.
سپه را همه دل خروشان کنم
به آوردگه بر سرافشان کنم.
فردوسی
برزم آسمان را خروشان کند
چو بزم آیدش گوهر افشان کند.
فردوسی.
خم آرد ز بالای او سروبن
در افشان کند چون سراید سخن.
فردوسی.
تا که شاخ افشان کند هر لحظه باد
بر سرت دایم بریزد نقل و زاد.
مولوی.
- سرافشان کردن، کنایه است از کشتن:
کنون خاک را از تو جوشان کنم
برآوردگه بر سرافشان کنم.
فردوسی.
سپه را همه دل خروشان کنم
به آوردگه بر سرافشان کنم.
فردوسی
(یَ / یِ کَ دَ)
لغت نامه دهخدا
درخشان کردن. تابان ساختن. روشن کردن:
چو از تن ببرّم سر ارجاسب را
درفشان کنم جان لهراسب را.
فردوسی.
ستائیم زآن پس شهنشاه را
که تختش درفشان کند ماه را.
فردوسی.
بیایم چو خواهی به نزدیک تو
درفشان کنم روز تاریک تو.
فردوسی.
ز دشمن بخواهم همان کین خویش
درفشان کنم راه و آئین خویش.
فردوسی.
، آوازه و مشهور کردن:
برآرم از ایشان همه کام تو
درفشان کنم در جهان نام تو.
فردوسی
چو از تن ببرّم سر ارجاسب را
درفشان کنم جان لهراسب را.
فردوسی.
ستائیم زآن پس شهنشاه را
که تختش درفشان کند ماه را.
فردوسی.
بیایم چو خواهی به نزدیک تو
درفشان کنم روز تاریک تو.
فردوسی.
ز دشمن بخواهم همان کین خویش
درفشان کنم راه و آئین خویش.
فردوسی.
، آوازه و مشهور کردن:
برآرم از ایشان همه کام تو
درفشان کنم در جهان نام تو.
فردوسی
(پِهْ بِ پَ دَ مَ دَ)
لغت نامه دهخدا
درافشان کردن. در پراکندن. درفشانی:
کابر آزار و باد نوروزی
درفشان می کنند و عنبربیز.
سعدی
کابر آزار و باد نوروزی
درفشان می کنند و عنبربیز.
سعدی
پراگندن، افشاندن (دانه و مانند آن)، آشفتن آلفتن گوراندن، یا پریشان کردن موی و زلف. از هم باز کردن تارهای آن
